ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

    Για άλλο ένα πρωί ξεκίνησα τη διαδρομή προς τη δουλειά μου χρησιμοποιώντας ως συνήθως
τα ΜΜΜ. Ο ήλιος έλαμπε επιτέλους μετά από καιρό και έδειχνε ότι θα'ναι μια ευχάριστη μέρα.
Ξεκινώντας νωρίτερα για να έχω την άνεση να κάνω πρώτα και ότι άλλες δουλειές είχα και να φτάσω άνετα στον εργασιακό μου χώρο, πήγα στη στάση και περίμενα το λεωφορείο.

 Μετά από ένα 10λεπτο αναμονής βλέπω ένα λεωφορείο στο βάθος του δρόμου κι ενώ ετοιμάζομαι να επιβιβαστώ πληροφορούμαι ότι η συγκεκριμένη λεωφορειακή γραμμή πλέον έχει αλλάξει δρομολόγιο και σταματάει στα μισά της διαδρομής. Βλέπεις αποφάσισαν πως ήταν επαρκή τα δρομολόγια έως τώρα οπότε υπήρχε περιθώριο περικοπών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνω στη στάση για ένα μισάωρο επιπλέον μιας και η κίνηση είχε αρχίσει να αυξάνεται και να επιβιβαστώ μετά κόπων και βασάνων στο επόμενο όπου μετά βίας κατάφερε να κλείσει η πόρτα και κολλημένη στη τζαμαρία στιβαγμένη σαν σαρδέλα θα πέρναγα όλο τον ελεύθερο χρόνο μου.
   Δεν άργησε να ξεκινήσει τη μουρμούρα ο πρώτος "αγανακτισμένος" επιβάτης για την κατάσταση σχολιάζοντας δυνατά για να ακούσουμε όλοι "που έχει φτάσει η κοινωνία" και "τα χάλια που καταντήσαμε". Εννοείται όπως πάντα αυτό πυροδότησε έναν ατελείωτο διάλογο κοινωνικού και πολιτικού περιεχόμενου με διαμάχες, φωνές, γκρίνια και ότι άλλο τρόπο βρίσκει ο κάθε δήθεν μπουχτισμένος. Και λέω δήθεν γιατί ειλικρινά είναι απορίας άξιο πως όλοι αυτοί ψάχνονται να ξεδώσουν τα νεύρα και τις ενοχές τους μεταξύ τους μέσα σε ένα λεωφορείο κάνοντας σαν ζώα σε κλουβί που επικρατεί ο νόμος "ο θάνατος σου η ζωή μου"
   Και βέβαια η όλη καθυστέρηση, η ζέστη, και η ασφυκτική ορθοστασία φόρτιζε το κλίμα όλο και περισσότερο και η διαμάχη πέρασε και στον οδηγό που με ψυχραιμία στη αρχή άκουγε όλο το υβρεολόγιο που κρύβει μέσα του ο πολίτης που οπουδήποτε αλλού σκύβει το κεφάλι και ανέχεται τα πάντα. Ήταν θέμα χρόνου πια να ξεσπάσει όταν παραλίγο να τρακάρουμε με ένα αυτοκίνητο γιατί είχε χάσει την συγκέντρωση του. Αμέσως τα θηρία χωρίστηκαν σε ομάδες και άρχισαν να εξαπολύουν κατηγορίες εκατέρωθεν.

   

Υπό άλλες συνθήκες θα διατηρούσα κι εγώ την ψυχραιμία μου αλλά το να βάλει φρένο ο οδηγός και να καλεί την άμεση δράση μέχρι να τον αφήσουν ήσυχο να κάνει την δουλειά του με έκανε να νιώσω ότι θα πάθω ένα εγκεφαλικό... Το αποτέλεσμα, 5 στάσεις με τα πόδια μέχρι το μετρό. Δεν πειράζει σκέφτηκα, αρκεί να φτάσω στη δουλειά μου. Ζήταγα πολλά. Βλέπεις στο μετρό είχαν παραταχθεί οι ελεγκτές μαζί με αστυνομικούς(η ισχύς εν τη ενώσει) και ένα σωρό κόσμος είτε ντροπιασμένος που δεν είχε εισιτήριο, είτε εκνευρισμένος γενικά για ακόμα μια καθυστέρηση φώναζε και έψαχνε να βρει το δίκιο του(?!) 

    Έδειξα την κάρτα μου προχώρησα και περίμενα υπομονετικά να μπω σε ένα ακόμα σαρδελοποιημένο βαγόνι. Η κλασσική εικόνα... ηλικιωμένοι που σε σπρώχνουν και κάνουν σπριντ για να αρπάξουν μια θέση και μόλις κάτσουν παίρνουν το γνωστό κακομοίρικο και κουρασμένο ύφος. Ζόμπι που κοιτάνε με απλανές βλέμμα στο υπερπέραν εκτελώντας υποτακτικά καθημερινά την ίδια ρουτίνα. Και ξινισμένες φάτσες που τρώγονται με όλα και ψάχνουν αφορμή για να διαπληκτιστούν και να ξεσπάσουν ως συνήθως κάπου.
 
 Έφτασα στη δουλειά με 1 ώρα καθυστέρηση, ψυχολογικά πτώμα και αποφασισμένη να είναι η τελευταία φορά που ξέχασα τα ακουστικά στο σπίτι και που επέτρεψα στον όχλο να μου καταστρέψει μια ευχάριστη μέρα. Διότι φίλε μου το μέλλον μου το καταστρέφετε συστηματικά χρόνια τώρα με τις επιλογές σας, δε θα μου χαλάσετε και τα ελάχιστα πρωινά που έχω χρόνο και διάθεση να ζήσω και όχι μόνο να επιβιώσω.
 
Γράφει η Κατερίνα Βλαχάκη